این بلندترین شب سال برای من و امسال من که برامون مهم ترین قسمت ۲۴ ساعت شبانه روز شبش محسوب میشه، ارزشمند تر و قابل درک تر از بقیس...
شب؛ طره ی گیسوی سیاه رنگ همین خورشید خودمونه که زمین با شروع غروب کم کم خودش و بینش پنهان میکنه و صبح با بی میلی ازش جدا میشه. مثل آلیسی که بعد از دیدن سرزمین عجایب دلش دنیای واقعی رو نخواد.
منم مثل آلیسیم که بعد از دیدن آرامش و سکوت شب دلم روزا رو نمیخواد و حتی گاهی ازشون متنفره. من آلیسیم که تو عمق شب با خیره شدن به آسمون و ستاره هاش اعجازی از نوع خدا رو میبینم و برای خلقت جهان و پیچیدگی و جذابیت عمیقش شکرش میکنم و دلم برای مهربونیش و یک ثانیه بغل کردنش میره...
اینا رو گفتم که بگم دیشب دلم ۱دقیقه بیشتر برای مهربونی خالقم رفته :)
.
.
آسمونم این دفعه یه شب زمستونی با شفق سبز رنگه
اگه آهنگ بود "لیلای من" از محسن نامجو
