Arp 273

از روزی که خبر اهدای جایزه ی نوبل ریاضی که برای اولین بار به یک زن اهدا میشد پخش شد و اسم "مریم میرزاخانی" و برای اولین بار توی زندگیم شنیدم، تبدیل شدی به یکی از اسطوره های زندگیم.

همیشه میشنیدم مغز مردها در پردازش اطلاعات ریاضی قوی تره، تو همه ی فرضیه ها رو به هم زدی.

این که اولین ایرانی بودی که همچین جایزه ارزشمندی رو کسب میکرد افتخار آفرین بود برام.

خوب صفتی برای توصیفت پیدا کرده بودن "صف شکن"

همیشه اولین بودی

اولین دختری که به تیم المپیاد ایران راه پیدا کرد...

اولین دختری که مدال طلای المپیاد ایران و گرفت...

اولین کسی که دو سال متوالی مدال طلای المپیاد گرفت...

و اولین کسی که توی المپیاد جهانی نمره کامل گرفته بود...

خیلی بده که میگم بود...

خیلی بده که دیگه نیستی تا پیشرفتات و ببینم و انگیزه بگیرم.

.

از مرگ ناگهانیت ناراحتم ولی خوش به حالت که هیچ چیزی به خودت بدهکار نبودی و تمام تلاشت و برای ترقی کردی ...

همیشه اسطوره میمونی برام❤

هنوز نفهمیدم این معیارهای صلاحیتی که الان داریم ازشون استفاده میکنیم و کی برامون تعیین کرده و چرا ازشون پیروی میکنیم...

ولی مطمئنم همشون غلطن...

*این که یکی که زیبایی ظاهری نداره بهش احترام گذاشته نشه

*یا به کسی که تحصیلات دانشگاهی نداره توجهی نمیشه و استعداداش دیده نشه

*این که اگه لباس پوشیدنت شبیه اونا نباشه (اگه دختر باشی) خیابونی و بی حیا و اگه بلند بخندی هرجایی و بی خانواده خطاب بشی

.

.

.

اینا تعداد خیلی کمی از معیار های صلاحیت مردم جامعه ماست

معیارهایی که توشون برای هیچ آدمی هیچ استثنایی قائل نمیشن و همیشه بر پایه ی من خوبم تو بدی اداره میشن...

"حرف برا گفتن زیاد دارم ولی حوصله برای نوشتن کم"

+اگه آهنگ بود اینجا ایران از بهرام

آسمونم ابریه